Za wszelką cenę

To jedna z gorszych cech DDA. Bardzo jej nie lubię. Od czasu do czasu ujawnia się u mnie. W bardzo skrajnym wydaniu. Kiedyś myślałem, że to oznaka mojego geniuszu, ponadludzkiej siły. W pewnych sytuacjach może to być zaleta, lecz w większości ociera się to o głupotę. I powoduje niepotrzebny ból, cierpienie. Nie tylko dla samego DDA, ale także dla jego najbliższych.

Cały artykuł przeczytasz w 17 minut.

Pisze o tym, m. in. Zofia Sobolewska-Mellibruda w książce „Psychoterapia Dorosłych Dzieci Alkoholików”.

DDA jest w gotowości do pozostawania w trudnych sytuacjach dłużej niż inni, bez zważania na koszty osobiste.

– W trudnych sytuacjach osoby z syndromem DDA mają problemy z rozpoznaniem w odpowiednim momencie, że już nic więcej nie mogą zrobić w danej sprawie,
– DDA mają problemy z wychodzeniem z sytuacji będących dla nich zbyt dużym obciążeniem – bez względu na koszty osobiste, jakie ponoszą. Robią to za wszelką cenę.

W takich sytuacjach znajdowałem się kilka razy. I w takiej trwam ze względu na rozwód. Wiem o czym piszę. Potrafię znieść bardzo, bardzo dużo. Czasem za dużo, ale to ma oczywiste efekty uboczne. Czasem straty są większe niż się wstępnie kalkulowało.

W sumie uświadomiłem sobie tą przypadłość dopiero w trakcie zagłębiania się w literaturę DDA. Wcześniej nie postrzegałem tego jako coś negatywnego. Moje podejście do tego się zmienia. Niestety bardzo powoli, gdyż jest to gębko zakorzenione w mojej psychice. Nie bez znaczenia jest fakt, iż do niedawna postrzegałem to jaką moją „moc”. Coś wyjątkowego i pozytywnego. Czas nieco zweryfikować fakty w tym zakresie. A każde przewartościowanie jest trudne. Wymaga to ogromnego wysiłku i przepracowania tego tematu w trakcie terapii i własnej pracy nad sobą. Jest to mega wyzwanie.

Jakie to odczucie? Jak opisać Ci co czuję, gdy dopada mnie sytuacja, w której muszę walczyć za wszelką cenę. Może tak:

Jest to ogromna, niebezpieczna wybuchowa hybryda skrajnych uczuć i emocji. Wszystko kumuluje się w jednym kłębku. To może być krótkotrwałe, ale równie dobrze może trwać wiele miesięcy, a nawet lat. Nie mówię, że mam tą świadomość cały czas i na tym ustawicznie się skupiam, bo natłok innych spraw wygłusza te „momenty napięcia”. Zazwyczaj dzieje się to w tle, z tyłu głowy.

Na raz atakuje Cię mnóstwo skrajnych odczuć:
– strach – bohaterstwo
– ból – ukojenie
– chęć płaczu, gdy Cię biją (gdy bije Cię życie) – nie uronisz ani jednej łzy, nie krzykniesz. Jesteś jak skała.
– depresja – euforia
– ogromna radość – niewytłumaczalnie głęboki smutek
– wstyd – duma
– wielkie zwycięstwo – nagły upadek, porażka
– i inne

To jak sinusoida. Z tym, że co chwilę jesteś na skrajnym punkcie, raz u jej dołu, a zaraz u góry. Lepiej to zobrazuje poniższy przykład, z którym nie powinieneś mieć problemu.

Wyobraź sobie jazdę samochodem. Taką, skrajnie szaloną. Popuść wodze fantazji. Usiądź w wygodnym siedzeniu najnowocześniejszego samochodu, który osiąga niesamowite prędkości. Jest bezpieczny. Naszpikowany elektroniką. Przygotowany na wszystko, teoretycznie.

Ruszasz.

W ciągu 3 sekund przyspieszasz do 100 km/h. Jest cudowna, płynna jazda. Euforia. Przymykasz oczy w błogostanie. Otwierasz. O kurcze, myślisz! Widzisz, że droga zmienia niespodziewanie przebieg. Dociera do Ciebie dramaturgia sytuacji. Jesteś zmuszony ostro hamować. Wchodzisz w ostry łuk i jest realny strach. Blisko małej katastrofy, bo ledwo omijasz wysoki próg pobocza. Po chwili jesteś już na prostej. Zapominasz, o tym co się działo sekundę/dwie temu. Rozpędzasz się. Tym razem w 5 sekund masz na liczniku już 150 km/h. Jest przez chwilkę słonecznie. Czujesz się wolnym człowiekiem. Ukochana muzyczka w tle. Bajka, niebo na autostradzie. Jakaż wielka radość Cię ogarnia. I ni stąd ni zowąd zaczyna padać. To zaledwie mżawka, lecz nagle zamienia się w ogromną ulewę, pojawia się grad. Wycieraczki nie nadążają. Zmienia się otoczenie. Zjechałeś do miasta. Zwalniasz gwałtownie, zarzuca autem mimo wielu systemów wspomagania. Na dodatek ktoś lub coś wybiega raptownie przed maskę. W desperacji wciskasz hamulec. Pali się guma, lecz zatrzymujesz się 10 cm przed starszą kobietą. Prawie płaczesz, bo pozbawiłbyś życia drugiego człowiek. Rozpoznajesz swoją schorowaną ciotkę. Co ona tu robi, do diabła!!! Stoicie oboje nieruchomo. Serca drgają tak mocno, że chcą wyskoczyć z klatki piersiowej. Cóż za ulga. Jest ok. Żyjecie. Nie ma konsekwencji, bo nikt tego nie widzi. Takie nieudane rodzinne spotkanie. Rozstajecie się w milczeniu, po kilku głębszych wdechach.

Zdrowy rozsądek szepce Ci do ucha – kończ tą jazdę. To tylko cztery minuty, a tyle się działo. Wystarczy tego. Po co ryzykować?

O nie, Ty znasz te emocje, skrajne. Maksymalnie zimne, maksymalnie gorące w jednej chwili. Niebezpieczno-bezpieczne. Wstydowo-dumne. Bohatersko-strachowe. Jesteś zahartowany. Jesteś z tytanu. Posmak ryzyka i zwycięstwa, przygody i porażki, bólu oraz wewnętrznego uodpornienia na jednocześnie korzystno-niekorzystne warunki powodują, że wciskasz gaz do dechy. Inni, by zrezygnowali, ale nie Ty. Ty musisz udowodnić im, sobie, ŻE WYGRASZ ZA WSZELKA CENĘ. I pojedziesz dalej.

Tym razem opony już nie tak dobre, już stres wyłącza myślenie. Droga zmienna, pogoda również. Wszystko zmienia się co chwilę. Adoptujesz się natychmiast, boś taki kamelonen życiowy, sytuacyjny. A Ty w tej dalszej podróży ryzykowałeś, co rusz wszystkim. Mieniem, zdrowiem, rozsądkiem, zasadami fizyki. Wpadałeś w poślizgi, uszkodziłeś karoserię i kilka znaków, wypadłeś z drogi, zapłaciłeś mandat, poczułeś szybkość, wolność, zwycięstwo, wypływ gotówki, zagrożenie więzieniem, radość z prędkości, unikniecie kolizji, ukojenie, gdy się w końcu zatrzymałeś. Wstydziłeś się kiedy musiałeś i byłeś dumny, kiedy wygrywałeś. A to tylko jedna przejażdżka z takimi atrakcjami.

Dałeś radę. Dałeś. Jesteś na mecie.
Może jutro powtórzysz ten bezsensowny rajd.
Nie-Tak-Nie-Tak…
Masz wybór albo i go nie masz.
Wiesz, że dasz radę. Jak nie Ty, to kto?
Jutro powtórka z rozrywki, a może nawet wcześniej.

Nie wiem czy odczułeś tempo zmian? To taki przedsmak i przenieś go na życie.

Zanim ruszymy dalej przesiądź się na moment do bolidu Formuły 1. Masz już doświadczenie, jechałeś świetnym autem nie tak dawno, więc i takim pojazdem dasz radę. Tylko na jeden wyścig. Taka mechaniczno-mentalna sinusoida.

Podczas turnieju, każdy bolid znosi dziesiątki przyspieszeń i spowolnień, zmiany biegów, wymianę opon, dolewanie paliwa, zakręty i proste. Zmienną pogodę. W słuchawce rajdowiec słyszy podpowiedzi swojego zespołu. Ryzykuje swoim zdrowiem i życiem, na każdym metrze toru. Sportowiec ściga się samym sobą oraz z konkurentami. Trąca się z nimi. Czasem tak mocno, że wylatuje poza tor. A czasem silnik i inne podzespoły wysiadają przed zakończeniem. To prawdziwe wyzwanie dla kierowców i świata mechaniki. Zazwyczaj, mimo milionowych albo miliardowych nakładów, bolid uczestniczy tylko w jednym wyścigu. Niesamowite, nieprawdaż?

Tyle zmiennych, tak skrajnych. Pomyśl, że jesteś jak ten bolid. A silnik i podzespoły to Twoje ciało. Twoje myśli. Twoje życie. Tylko Ty musisz taki turniej odbywać każdego dnia.
Jak w życiu DDA kiedy był dzieckiem. Maluch mierzył się z alkoholizmem rodzica/rodziców, przemocą.
Czujesz te emocje i odczucia?

Taka jazda samochodem jest jak jakaś krańcowa sytuacja, w której pozostajesz. Następuje uderzenie adrenaliny i kortyzolu. Zmniejszenie. Kolejny wybuch. Pławisz się w nich i dusisz od ich nadmiaru. Zalewa Cię też automatycznie dopamina i serotonina.  Nadmiar dopaminy może uzależniać. Ten neuroprzekaźnik odgrywa ważną rolę w ośrodku przyjemności zwanym też układem nagrody w mózgu i stymuluje różnorodne zachowania. Spożywanie niektórych pokarmów, zażywanie narkotyków i niebezpieczne zachowania oraz przedziwne praktyki mogą powodować gwałtowny wzrost poziomu dopaminy w mózgu. Jakież to czasem bywa przyjemne. Nagroda za głupotę i samobiczowanie. Sięgasz po to za wszelką cenę.

Dotknąłeś wyobraźnią, dotykiem, swym rozumem, sercem tej ogromnej, niebezpiecznej wybuchowej hybrydy skrajnych uczuć i emocji? Namacalnie poczułeś kumulację w jednym kłębku, w jednym miejscu, tu i teraz?

Mam nadzieję, że tak. I może przyjdzie Ci inny przykład do głowy. Ja porównałem to tak, jak ja to odbieram. Zestaw przykładów może być tu naprawdę bardzo różny, bo ile wersji DDA, tyle możemy podać wzorów, odniesień.

Dzieciństwo
Ono kształtowało takie modele. Stanowiło kolebkę i filary tego, co sprawiało, iż jestem DDA.

Musiałem być zawsze czujny i spięty, a jednocześnie swobodny i radosny jako dziecko czyli tak naprawdę gotowy do dostosowania się do danej sytuacji. A ona mogła zmienić się w ułamku sekundy. Nigdy nie wiedziałem kiedy tata przyjdzie pijany. Czy wychodząc z mieszkania wpadnę na niego czy się miniemy. Czy będzie w dobrym humorze i będzie w miarę dobrze. A może w skrajnie niekorzystnym dla mnie skończy się bardzo źle. Taki koktajl Mołotowa. To trwało latami. Nasiąkałem tym. Jednocześnie byłem silny i słaby, odporny i nieodporny, stawałem się ofiarą i bohaterem. I tak dalej. To musiało wywrzeć swoje piętno. I zahartować mnie tak mocno, by przetrwać. Wszystko, co życie przyniosło pokonywałem. Odnosiłem zwycięstwa. Przetrwałam, choć wyszedłem z dzieciństwa w dorosłość pokiereszowany.

Głównie emocjonalnie. Cena była ogromna.

Tata dał mi wycisk i wzmocnił zarazem, kuriozalna sprawa.

Liceum
To okres bardzo dziwny i trudny, a jednocześnie ciekawy. Skupię się tylko na małym wycinku dla potrzeb tego artykułu.

To czas, kiedy z dziecka stawałem się młodzieńcem i dorosłym człowiekiem. Rosła świadomość. I poczucie niesprawiedliwości.

To chwila, kiedy następowała transformacja ustrojowa. Historycznie znaczący odcinek mego życia i chyba większości Polaków. Miała wpływ na sytuację ekonomiczną naszej rodziny. Tata nie poradził sobie z przemianą, która dotyczyła roli pracownika. Za komuny państwo zapewniało pracę, a kapitalizm spowodował, że to pracownik musiał zabiegać o pracę. Już nikt i nic jej nie gwarantowało. Zarobki też się różnie kształtowały. Tata nie potrafił tego zrozumieć i tak naprawdę przystosować się do tej radykalnej zamiany.

Tata należał do ludzi pracowitych. Utrzymanie pracy i rodziny były dla niego priorytetami. Jednak nie przywiązywał wagi do bogactwa. Mawiał, że musi zapewnić nam dach nad głową i posiłek. Ten plan realizował. Dla niego nie miało znaczenia, ile zarobi. Ważne, że ma pracę. Podejście to sprawiło, że nie należeliśmy do majętnych ludzi. Bardziej do tych, co ocierają się o biedę.

Nie należałem do materialistów. Nie musiałem nosić markowych ciuchów, nie planowałem podróżować. Nie zwracałem na to uwagi. Cechowałem się skromnością, tak mniemam. Jednak brakowało mi na książki, zeszyty. Na wyposażenie, a nawet sprzęt domowy jawił się jako przestarzały i nie spełniający potrzeb. Niemniej jakoś to znosiłem. Ubierałem się licho. Na targach, byle najtaniej. Nie jeździłem na imprezy, unikałem spotkań klasowych, nie mówiąc o nartach, gdzie pół klasy uprawiało narciarstwo. I potem po weekendzie były dyskusje, w których nie brałem udziału. A mi się to zawsze marzyło. Stałem na uboczu. Trochę dziwaczałem. Nie z wyboru. Musiałem. Szkoła przetrwania.

Było tak biednie, że plecak, ze skóry miałem przez całe liceum. W drugiej klasie był już niemodny, a w czwartej ledwo się trzymał. Łatałem go, co rusz. Gorzej było z kurtką. Ją też miałem przez cały okres liceum. Była tak zużyta, tak sprana, że praktycznie stanowiła jednowarstwową szmatę. Nie miałem drugiej na wymianę, więc mama prała ją zawsze w weekend. Było mi wstyd. Zażenowanie w tamtych latach wzięło górę nad logiką.

Niemniej wtenczas nie przywiązywałem do tego uwagi, znosiłem to dość dzielnie.

Dopiero po latach uświadomiłem sobie, że to bardzo mnie zahartowało. Sprawiło, że czułem, iż przetrwam wszystko. Biedę, wstyd, ból. To też z drugiej strony mnie głęboko dotknęło i wprawiło w kompleksy, z których wiele lat wychodziłem.

Niespełnienie
W liceum marzyłem, by zostać lekarzem. Onkologiem. Jednak nie dostałem się na medycynę. Poszedłem na Politechnikę Śląską na chemię, ale to okazała się dla mnie na wskroś nudna. Nie chciałem całe życie siedzieć i opracowywać pojemnika na wodór. A wykład o bombie jądrowej, na który przyszli wszyscy (ciekawe czemu? hihihi) uświadomił mi i innym studentom, że nie jesteśmy w stanie tego zrobić. Szkoda życia na takie chemiczne zagadnienia. To nie dla mnie kierunek. Liczyłem, że po roku spróbuje ponownie dostać się na medycynę, lecz wiedziałem, że mogę liczyć tylko na siebie. Tak naprawdę jednak zrezygnowałem z uczelni z innego powodu. Kiedyś widziałem jak mama przeliczyła pieniądze, dzieliła je i oszczędzała na bilet miesięczny dla mnie. Wiedziała, że nauka dla mnie jest bardzo ważna. Rezygnowała z lepszego jedzenia, ograniczała tak naprawdę wszystko, by mi go kupić. Moje rozgoryczenie sięgnęło zenitu. Nie przetrwałem jednego semestru. Miedzy Bożym Narodzeniem, a Nowym Rokiem podjąłem decyzję, że nie mogę narażać rodziny na cierpienie, bo chcę kontynuować naukę. Porzuciłem studia, świadomie, z płaczem serca. I znów nabrałem „mocy” przez udrękę. Postanowiłem przetrwać drugi semestr i znaleźć pracę. Plan się nie powiódł. Politechnika doniosła do WKU. Kraj upomniał się o mnie. Dał mi propozycję nie do odrzucenia czyli wojsko. Medycyna przeszła do historii zapomnienia. Wiele lat zajęło mi pogodzenie się z faktem, że nie zostałem lekarzem.

Wojsko
Wyrwało mnie z domowych pieleszy, otoczenia kolegów i koleżanek. Wyszarpało z miłości do edukacji.

Nie lubiłem wojska. Nigdy nie zamierzałem dać się zamknąć w koszarach, bo to nie moja rzeczywistość. Zarzekałem się, że to ostanie miejsce, do którego trafię. To była iluzja, ich świat, nie mój. Moim antyhymnem została piosenka Status Quo „In The Army Now”.  To nie dla mnie, myślałem. A tu taki psikus. Świat munduru dopadł mnie w maju 1996 roku.

Warunki jak w Bangladeszu, dżungli wietnamskiej.

Pierwsze chwile były okropne. Dyscyplina, notoryczne niewyspanie i głód. W dodatku wszędzie biegiem. Na stołówkę, na salę ćwiczeń, na zajęcia. Zakazy, zakazy i jeszcze raz zakazy. Zakaz picia, zakaz jezdnia poza stołówką, zakaz telefonowania, a nawet zakaz wkładania rąk do kieszeni. Nie było pryszniców. Kąpaliśmy się raz na dwa lub trzy tygodnie. I w dodatku pod lodowatą wodą, więc nie każdy chciał się odświeżyć.

W 30-sto stopniowe upały uczyliśmy się godzinami maszerować. Mundury bez podwiniętych rękawów, pasy dopięte do granic możliwości, że nawet komar nie wsadziłby kłujki między pas, a mundur. I w środku tego wszystkiego ja. Dlaczego?

Do dziś pamiętam sceny, że niczego nie mogliśmy się napić, na przerwie nie pozwoli nam nawet pobiec napić się wody z kranu. Staliśmy w słońcu spragnieni. Koszmar. Taka woda to był prawdziwy rarytas. Nazywaliśmy ją pieszczotliwie kran-colą. I jak po zajęciach lub wieczorem i w niedzielę się do niej dorwaliśmy to była okupacja kranów. Aż 4 na 150 żołnierzy. Ludzie, którzy mieszkali obok jednostki przez płot rzucali nam wodę w butelkach, widząc jak maszerujemy. Nasi kaprale próbowali nas zatrzymać, ale jak butelki lądowały na terenie koszar, to wszyscy się rzucaliśmy w ich kierunku. A za karę dostaliśmy godzinę dodatkowego marszu. Taka zabawa w wojnę.

W pierwsze dni nie mogłem zasnąć, łzy cisnęły mi się do oczu. Nie z bólu, nie z samotności, nie z tęsknoty, lecz z pozbawienia wolności i ograniczeń. Mijały dni i przywykłem. Noce były też fajne, bo przed zaśnięciem, co jakiś czas dostawaliśmy snickersy – takie batony, mające kilka lat. Twarde, smakujące jak kupa nietoperza zmieszana z betonem. Fuj. A jak cieszyły. Dziś bym chyba ich nie zjadł.

Po przysiędze pojechałem do domu. Urlop 5 dni. Po raz pierwszy od 6 tygodni posmakowałem wolności. Smakowała cudowne, choć przez ten czas schudłem 8 kilo i musiałem całą drogę do domu trzymać spodnie, by mi nie spadły. Wszystkich to bawiło, nawet mnie. Cóż za piękne czasy.

Po powrocie było już nieco łatwiej. Wiedziałem, że wojsko, po prostu, trzeba przeżyć.

Doskonale pamiętam, gdy po ukończeniu podoficerki, wysłali nas na oddział. Z Poznania jechaliśmy w kilku do Wrocławia pociągiem. Było nas chyba trzech lub czterech. Wsiedliśmy do przedziału w pociągu. Siedziały tam dwie panie, które szybko wyszły z przedziału. Uznaliśmy to za komplement, bo zostawiły na cały przedział. Czuliśmy się docenieni, że ustąpiły nam zacne panie miejsca z szacunku do munduru.

Rzeczywistość to szybko zweryfikowała.

Po dotarciu do Wrocławia przywitaliśmy się z nowymi kolegami. Nie byli chętni do rozmowy. Usłyszeliśmy od nich – „Panowie, idźcie się wymyć, bo j…e od Was na kilometr”.

Aha – szacunek w pociągu, pomyśleliśmy i wybuchnęliśmy śmiechem. I wracaliśmy potem do tego z nieukrywanym ubawem.

Okazało się, że z Poznania trafiliśmy do raju. Były prysznice. Czynne całą dobę.

Wziąłem krzesło, usiadłem i kąpałem się ponad dwie godziny.

Niewiele trzeba do szczęścia.

Prysznic.

Dziś bez mycia i porządnej kąpieli nie potrafię wytrzymać kilku godzin.

Wojsko, choć z początku spotkało się z moją wielką awersją, w rzeczywistości okazało się jedną z najlepszych przygód w moim życiu.

Przed nim wydawało mi się, ze jestem twardy. Armia wykuła prawdziwego twardziela ze mnie.

Wróciłem po stokroć silniejszy i pewniejszy siebie. Prawdziwa szkoła życia.

Okres uśpienia
Po wojsku układało mi się dobrze. W końcu byłem zadowolony. Praca, studia, małżeństwo, dzieci – zgodnie z planem. Nie myślałem o moim charakterze. O dzieciństwie, alkoholu w domu, biedzie i innych problemach. Żyłem i starałem się żyć codziennością. Czasem coś przeskrobałem. Odbywało się jednak bez rozważań. Bez większych trudności, które mnie jakoś wzmacniały i hartowały.

Zależało mi na rodzinie, zwłaszcza na dzieciach. Na spokojnym, lepszym życiu niż miałem ja w dzieciństwie. Rodzina – żona i dzieci to był mój cały świat, oaza. Najcudowniejszy dar. Robiłem wszystko, by być najlepszym mężem i rodzicem. Czasem popełniłem błąd, ale zawsze kierowałem się czystym sercem. Za to dziś dostaję gorzką „nagrodę”. Brutalna prawa.

Nastąpił czas uśpienia.

Rozwód
Przełom nastąpił w okolicach 2012 roku. Moje małżeństwo zaczęło się rozjeżdżać. W 2018 odkryłem, że jestem DDA.

Żona (mąż) to przecież jedna z najmilszych Ci osób, najbliższych i najważniejszych. Powinniście o siebie zadbać. Szanować i wspierać się na każdym kroku. Tymczasem bywa na odwrót.  Potrafi tak dokopać, jak nikt inny. Moja w tym była mistrzynią. Geniuszem upokarzania, umniejszania zalet, spiskowania za plecami i wykorzystywania. Natomiast jej twarz, od pewnego czasu, malowały fałszywy uśmiech, obłuda i hipokryzja oraz wygoda. Wszystko  robiła pod siebie.

Dziś, po długich rozważaniach uważam, że moje małżeństwo wyrządziło mi więcej szkody niż ojciec, który zafundował mi DDA. Moja żona uaktywniła wszystko, co najgorsze w tym syndromie. Odpalała petardy z najgorszymi cechami z taką łatwością, że mógłbym ją nazwać piromanką dla DDA.

Nie o tym jednak chcę teraz pisać. Temat rozwodu to rozważania na inne artykuły.

Rozwód wyzwala u mnie tą najgorszą cechę. Tą, w której chcąc dowieść swojej krzywdy, notabene sam sobie jestem winny, bo zbyt mocno zaufałem niewłaściwej osobie, jestem w stanie ponieść koszty jakich do tej pory nigdy nie zapłaciłem.

Z jednej strony trudno mi się z tym rozwodem pogodzić, bo nigdy nie chciałem dożyć chwili rozwodu. Nie zakładałem, że to nastąpi. Z drugiej, z szacunku do samego siebie, jeszcze trudniej z tym się nie zgodzić. Po prostu trafiłem na nieodpowiednią osobę. I zmarnowałem najlepsze lata życia. Za to trzeba zapłacić ogromną cenę. Zapłacę. Nie chcę tylko, by ucierpiały dzieci.

Rozwód, mimo powodującego u mnie bólu wyzwala ten dreszczyk emocji. Ten, który towarzyszył mi w najcięższych momentach. To stan mi znany. To stan, który rani, charta duszę, myśli.

Nienawidzę go. Chciałem go uniknąć za wszelką cenę. A jednakowoż ta sytuacja wzmacnia. Czyni silniejszym. Bolesny, a jednak ciągnący wilka do lasu zew, odradza się. Wygłuszany, nie chce się poddać, tylko znów wykazać. Udowodnić coś samemu sobie. Tylko sobie, bo otaczający Cię świat ma to w głębokim poszanowaniu.

Moja była żona (mentalnie na pewno, formalnie jeszcze niestety nie) podsyca tylko ten ogień. Ten szał we mnie. Tak jak przez całe małżeństwo, aktywuje to, co najgorsze. A poczucie sprawiedliwości jest przeciwwagą. Naturalnie rodzi się konflikt. Chęć zmierzenia się. Doświadczenia tego skrajnego bólu, cierpienia ponownie. To jest paranoja. Moja paranoja.

To głupie, bo mam przecież dostateczną wiedzę i staram się nad tym panować. Zwalczać to. Wyczuć moment, kiedy odpuścić.

Powinienem dawać przykład, że jestem ponad tym. Poniekąd narażam się pisząc te słowa. Tylko rodzi się odwieczne pytanie czy oszukiwać innych, czy siebie?

Jednak chcę pokazać Ci jak trudno się mierzyć z takimi emocjami, uczuciami, z własnymi słabościo-siłami. Wiedza i emocje to dwa różne bieguny.

Czemu walczę za wszelką cenę? Każdy krok, każde rozwiązanie to jednoczesne mądrość i siła oraz głupota i słabość.

Są różne punkty widzenia. Odpuszczając dam się znowu wydymać. Walcząc narażam się na rykoszet. Przyznam, że stoję przed ogromnym dylematem moralno-życiowym. Każdy wybór jest tak samo zły jak i dobry. Serio.

Tak jakby duszenie, wzmacniało Twoje płuca i ich wydolność. Taki trening pozyskiwania mocy. Czujesz się splątany do granic możliwości, stłamszony, a jednocześnie wydaję się to bardzo bezpieczne, znane  i przyjemne. Jesteś w matni. I dajesz radę, za wszelką cenę.  Prawdziwy paradoks.

Odczuwalne znamię tego dziedzictwa.

Skrajne symptomy DDA są do bani.